Άγος

Ο Πρόεδρος της Βουλής κ. Φίλιππος Πετσάλνικος υπήρξε κατηγορηματικός. Xαρακτήρισε «άγος του παρελθόντος» τις μονιμοποιήσεις 232 υπαλλήλων της Βουλής και τις χρέωσε στον προκάτοχό του κ. Δ. Σιούφα. Διαβάζουμε αναλυτικά στο ΒΗΜΑ της 5ης Μαρτίου 2010 («Το φρένο στις προσλήψεις δεν ίσχυσε για τη Βουλή»):

«’Άγος του παρελθόντος’ χαρακτήρισε ο Πρόεδρος της Βουλής κ. Φ. Πετσάλνικος τις συνεχιζόμενες μονιμοποιήσεις υπαλλήλων στις υπηρεσίες του Κοινοβουλίου όπου, τους τελευταίους μήνες, προστέθηκαν στο ήδη πολυπληθές και υπεράριθμο προσωπικό άλλα 232 άτομα.
»Οπως εξήγησε ο κ. Πετσάλνικος, πρόκειται για εφαρμογή απόφασης που ελήφθη τον Ιούνιο του 2008 επί προεδρίας του προκατόχου του κ. Δ. Σιούφα και η οποία όριζε ότι αποκτούσαν δικαίωμα μονιμοποίησης όσοι προσελήφθησαν ως τη διάλυση της τελευταίας Βουλής, ως μετακλητοί, στα γραφεία τόσο των κοινοβουλευτικών ομάδων των κομμάτων όσο και των κοινοβουλευτικών αξιωματούχων (μέλη Προεδρείου και αρχηγοί κομμάτων).
»Το «δικαίωμα» αυτό, το οποίο απέκτησαν ακόμη και πρόσωπα που προσελήφθησαν λίγες ημέρες πριν από τις τελευταίες εκλογές, μπορούσαν να το ασκήσουν, υποβάλλοντας απλώς μια αίτηση, ως και τρεις μήνες από την έναρξη της νέας κοινοβουλευτικής περιόδου, δηλαδή ως τις αρχές του περασμένου Ιανουαρίου. Στο πλαίσιο αυτό, τις τελευταίες ημέρες, το Υπηρεσιακό Συμβούλιο της Βουλής εγκρίνει μαζικά σχετικές αιτήσεις που έχουν υποβληθεί, και στις υπηρεσίες εμφανίζονται νέα πρόσωπα που ορκίζονται και αποκτούν την ιδιότητα του μονίμου υπαλλήλου, ανεβάζοντας στα ύψη το ήδη υπεράριθμο προσωπικό.
»Ο κ. Πετσάλνικος δήλωσε αδυναμία να «παγώσει» τις διαδικασίες αυτές, καθώς οι έχοντες το δικαίωμα θα μπορούσαν να προσφύγουν στα διοικητικά δικαστήρια και να δικαιωθούν. Με την ευκαιρία, επανέλαβε τη δέσμευσή του ότι εφεξής όλες οι προσλήψεις μονίμων υπαλλήλων θα γίνουν με τις διαδικασίες του ΑΣΕΠ, αν και εμμέσως παραδέχθηκε ότι θα αργήσει πολύ η εφαρμογή ενός τέτοιου μέτρου λόγω του ήδη πολύ μεγάλου πληθυσμού των υπαλλήλων της Βουλής, που την τελευταία εξαετία υπερδιπλασιάστηκε. «Ισως εμείς χρειαστεί αντί για μία πρόσληψη για κάθε πέντε αποχωρήσεις που ισχύει στο υπόλοιπο Δημόσιο, να πάμε σε κάθε δέκα αποχωρήσεις» σχολίασε ο κ. Πετσάλνικος.»

Δηλαδή, σε απλά ελληνικά: Ο κ. Πετσάλνικος αρνήθηκε (να προσπαθήσει έστω) να παγώσει μία πλήρως ηθικά διάτρητη εξέλιξη. Παρακάμπτοντας οποιαδήποτε διαδικασία στοιχειώδους αξιοκρατίας μέσω ΑΣΕΠ και οποιαδήποτε απόφαση της κυβέρνησης για πάγωμα των προσλήψεων στο Δημόσιο, η Βουλή των Ελλήνων δια του Προέδρου της μονιμοποιεί και νομιμοποιεί οποιοδήποτε αργόσχολο και λαμόγιο, γνήσιο προϊόν του ελληνικού πελατοκεντρικού και ρουσφετολογικού πολιτικού συστήματος, έτυχε να περάσει από την Βουλή για κανα-δυό βδομάδες. Όποιος/α έκανε την βολτίτσα του/ης από την Βουλή τον τελευταίο καιρό, συστημένος/η βεβαίως, τώρα γίνεται εφ’ όρου ζωής δημόσιος υπάλληλος άνευ άλλων διατυπώσεων. Και τι υπάλληλος, έ;, της Βουλής, με τις 16 ολόκληρες μισθάρες. Βεβαίως η διαδικασία αυτή ξεκίνησε επί ημερών κ. Σιούφα, ο οποίος τηρώντας τα ειωθότα όπως και οι προκάτοχοί του κκ. Ψαρούδα-Μπενάκη και Κακλαμάνης βεβαίως, έκανε αφειδώς ρουσφέτια διορίζοντας στην Βουλή, αλλά και ο κ. Πετσάλνικος τιμά το έθιμο. Διότι τα νομικίστικα επιχειρήματα-δικαιολογίες που προβάλλει είναι μάλλον για μικρά παιδιά.

Ας μην παρεξηγηθώ. Ο γράφων είναι ο πρώτος υπέρμαχος των θεσμοθετημένων διαδικασιών και της καταστατικής διακυβέρνησης. Όχι όμως όταν γίνεται δικαιολογία και φύλλο συκής πίσω από το οποίο κρύβονται εξελίξεις ηθικά τόσο μεμπτές. Ο κ. Πετσάλνικος δικαιολογείται πως οι θιγόμενοι θα προσέφευγαν στα δικαστήρια, θα μπορούσε όμως ο ίδιος να προσφύγει στα δικστήρια για να ακυρώσει την απόφαση του προκατόχου του ως μη συνάδουσας με το πνεύμα, αν όχι και το γράμμα, του συντάγματος και των νόμων.

Στο ίδιο άρθρο του Βήματος διαβάζουμε και άλλα ενδιαφέροντα:
«Ο ίδιος [ΣΣ: ο κ. Πετσάλνικος] εξάλλου θεώρησε «εύλογη» την απόσυρση από το υπό περικοπές των υπαλλήλων της Βουλής, με το αιτιολογικό ότι αυτές είναι «θεσμικά ορθότερο» να γίνουν με αποφάσεις του Προέδρου του Κοινοβουλίου που έχουν προαναγγελθεί και οι οποίες προβλέπουν δραστικότερες μειώσεις για τα ειδικά επιδόματα, όπως θεωρούνται ο «15ος» και «16ος» μισθός, που λαμβάνουν οι εργαζόμενοι στη Βουλή στην αρχή και στο τέλος κάθε κοινοβουλευτικής συνόδου.»

Βεβαίως. Το «θεσμικά ορθόν» είναι να αποφασίζει η ίδια η Βουλή (και γιατί όχι το κάθε Υπουργείο, δημόσιο φορέας, κλπ. ξεχωριστά;) για το πόσο θα αμειφθεί το υπαλληλικό της προσωπικό. Για να λάβει και θεσμική κατοχύρωση και η βασική αρχή της ρουσφετολογικής δημοκρατίας «Γιάννης κερνάει και Γιάννης πίνει». Τώρα άλλωστε γίνεται αντιληπτό και γιατί ο κ. Πετσάλνικος πρότεινε – αναπληρώνοντας προφανώς τον Υπουργό Οικονομικών, «θεσμικά» πάντα – την δημιουργία Ταμείου βοήθειας εκ μέρους του απόδημου ελληνισμού (με κίνδυνο μίας ακόμα γελοιοποίησης της χώρας αν το εγχείρημα αποτύχει). Για να μπορεί η Βουλή να διορίζει ανενόχλητη εκπληρώνοντας τα ρουσφετολογικά της καθήκοντα, και να απονέμει 16 μισθούς εν αναμονή της «προαναγγελθείσας» μείωσής τους.

Όποιον και όποιαν αγωνιά για την τύχη και το μέλλον της Ελλάδας οι παραπάνω ειδήσεις τον/ην ρίχνουν σε βαθιά απογοήτευση, πραγματική κατάθλιψη. Την ίδια στιγμή που ο πρωθυπουργός περιγράφει με τον πιο επίσημο τρόπο (στο Υπουργικό Συμβούλιο, κοινοβουλευτική ομάδα, Πρόεδρο της Δημοκρατίας, αλλά και αναρίθμητες συνεντεύξεις, κλπ.) και με τα πιο μελανά χρώματα (βουλιάζουμε, εθνικός κίνδυνος, κατάσταση έκτακτης ανάγκης, κλπ) την κατάσταση της χώρας, και καλεί σε πανστρατιά για να καταπολεμηθεί και ξεριζωθεί η ρεμούλα και διαφθορά, την ίδια στιγμή Πρόεδρος της Βουλής, υψηλός πολιτειακός παράγων (το νο. 3 πολιτειακά), μέλος του στενού ηγετικού πυρήνα του ΠΑΣΟΚ και γέφυρά του με τους βουλευτές και την κοινωνία, ο «διπλανός» του Γιώργου Παπανδρέου, συμπεριφέρεται ως κομματάρχης παλαιάς κοπής. Η ελληνική κοινωνία καλείται, και σωστά, να κάνει θυσίες τέτοιας κλίμακας που δεν έχουμε ξαναδεί όμοιά της, αλλά και διαχειρίσιμης υπό κάποιες προϋποθέσεις. Οι βασικές προϋποθέσεις είναι η λιτότητα να γίνει οργανωμένα και με σχέδιο, με συλλογικότητα και καθολικότητα, κοινωνική δικαιοσύνη, και με απαρέγκλιτη εφαρμογή των κανόνων για όλους. Εάν την ίδια στιγμή που αποφασίζεις μειώσεις αποδοχών διορίζεις (ή έστω συναινείς σε διορισμούς) από το παράθυρο, πώς θα πείσεις την κοινωνία να αποδεχθεί την νέα κατάσταση; Είναι μεγάλος και πραγματικός ο κίνδυνος, όπως λέω στο προηγούμενο σημείωμα, η κατάσταση να ξεφύγει εάν η κοινωνία αντιληφθεί ότι η προσπάθεια δεν γίνεται στην βάση των παραπάνω. Εκτός αυτού, απαιτείται να προχωρήσουμε σε ένα πραγματικά νέο μοντέλο δημόσιου τομέα εάν θέλουμε να διατηρούμε ελπίδες ότι τα δημοσιονομικά θα ξαναμπούν σε μία σειρά και ότι η χώρα θα ξαναμπεί σε τροχιά μακροπρόθεσμης ανάπτυξης και ευημερίας. Το μέγα ζητούμενο λοιπόν είναι η μυαλωμένη, ενιαία και στιβαρή ηγετική ομάδα που θα αναλάβει, και με προσωπικό ίσως κόστος, να «κατεβάσει» αυτά τα μηνύματα και τις δύσκολες αλήθειες στην κοινωνία. Το χρέος όλων είναι απέναντι στον τόπο και την ιστορία, και όχι σε μικρο-ομάδες συμφερόντων. Τα μικρο-επιχειρήματα είναι για τώρα, όμως τα «διαμάντια» του τραγουδιού (και τα άγη) είναι για πάντα.

Ας κλείσουμε όμως με την αισιοδοξία που χαρίζει η βούληση (αν όχι η γνώση). Δύο προτάσεις προς νομοθέτηση:
- Με νόμο αλλά και αργότερα θεσπίζεται η αρχή πως οι προσλήψεις και μισθοδοσία του προσωπικού της Βουλής υπάγεται στους ίδιους κανόνες, διαδικασίες, αποφάσεις, αξιολόγηση, κλπ. όπως και για τους υπόλοιπους δημοσίους υπαλλήλους. Το Προεδρείο της Βουλής δεν έχει καμμία αρμοιότητα πάνω σε αυτά τα ζητήματα. Έτσι θα ελαφρώσουμε και τους καημένους τους Προέδρους που έχουν τόσο φόρτο εργασίας που δεν προλαβαίνουν να σκεφτούν ενδελεχώς κάθε υπογραφή που βάζουν.
- Θεσπίζεται η άρση του αμετακίνητου για το υπαλληλικό προσωπικό της Βουλής (όπως και για όλο το δημοσιο-υπαλληλικό προσωπικό). Έτσι, το προσωπικό της Βουλής που πλεονάζει, σύμφωνα με την παραδοχή του ίδιου του Προέδρου, μετακινείται σε άλλες υπηρεσίες που πάσχουν από ελλείψεις. Μπήκαν που μπήκαν τόσοι «πρόθυμοι» για δουλειά, ας πάνε τουλάχιστον να προσφέρουν τις υπηρεσίες τους εκεί που πραγματικά χρειάζονται.