ΜΙΑ ΒΡΑΔΙΑ ΣΤΗΝ ΘΕΑΤΡΙΚΗ ΑΘΗΝΑ

Προχτές βράδι, 25/8, παρακολούθησα παράσταση των Ορνίθων του Αριστοφάνη από το Θέατρο Τέχνης στο Θέατρο Βράχων «Μελίνα Μερκούρη» στον Υμηττό. Η σκηνοθεσία ήταν η αρχική του αείμνηστου Κάρολου Κουν και η παράσταση, απ’ όσο μπορώ να κρίνω, υπέροχη. Τέλειο πάντρεμα του κειμένου με στοιχεία λαϊκής παράδοσης, σύγχρονης κουλτούρας, και με αναφορές στην καθημερινότητα. Έξοχος θίασος. Δηλαδή μια λαϊκή, «γήινη» παράσταση – ακριβώς μέσα νομίζω στον χαρακτήρα του αριστοφανικού κειμένου. Το κείμενο είναι επίσης ωραίο, δηκτικό, σαρκαστικό, ουτοπικά οραματικό (τα πουλιά φτιάχνουν μία αιθέρια τέλεια κοινωνία) και αξίζει να εντρυφήσει κανείς σε αυτό και μετά την παράσταση.

Δεν μπορεί όμως να μην σημειώσει κανείς και κάποια πλην στην όλη βραδιά από οργανωτική άποψη. Το βασικό είναι ότι το θέατρο είναι τελείως ανεπαρκές. Πρώτον, ακουστικά: Καθόμουν περίπου στο μέσο με άκρη του κοίλου και ομολογώ ότι το μεγαλύτερο μέρος του κειμένου το έχασα. Δεύτερη μεγάλη έλλειψη οι θέσεις που ήταν ξύλινος πάγκος (οι μέσες άρχισαν να διαμαρτύρονται από νωρίς) και, τρίτο, χωρίς αρίθμηση. Από εδώ προκύπτει και ένα χαρακτηριστικό αλαλούμ. Ο καθένας έπιανε όσο χώρο και θέσεις ήθελε, στο τέλος ο κόσμος δεν χωρούσε και έκατσε στα σκαλιά (είπατε τίποτα για ασφάλεια;). Οι ταξιθέτες (τέσσερις-πέντε για ένα κοινό πόσων άραγε χιλιάδων ανθρώπων;) ήταν απλά διακοσμητικοί.

Συνδεδεμένο με όλα αυτά είναι και το θέμα των «επισήμων», ή, σε πιο απλά ελληνικά, τζαμπατζήδων, στους οποίους επιφυλάσσεται μάλιστα και ιδιαίτερη μεταχείριση και ειδικός περιφραγμένος χώρος στην καρδιά του κοίλου (δηλ., οι καλύτερες θέσεις) – μάλιστα έχει πλάκα, γιατί κάτι τέτοιοι βρίσκονται στο στόχαστρο του Αριστοφάνη. Στον έλεγχο εισιτηρίων, μία κυρία δίπλα μου δήλωσε πως «έχει δώσει όνομα». Η παράσταση άρχισε στις 9.15 (από 9.00) – πάλι καλά. Μετά από λίγο, ένας κύριος, προφανώς από αυτούς που έχουν όνομα (και το δίνουν), κατέφθασε στον χώρο των «επισήμων». Και του επετράπη βέβαια η είσοδος, όπως γενικότερα επετράπη το σούρτα-φέρτα και το κάποιο (όχι πολύ) σούσουρο καθ’ όλη την διάρκεια της παράστασης. Στα θετικά ας αναφέρουμε την αρκετά καλή οργάνωση του πάρκινγκ.

Η πέτρα του σκανδάλου, κατά την γνώμη μου, είναι ή έλλειψη επαρκών και αριθμημένων θέσεων. Αυτό θα έλυνε τα πάντα – την κάποια σωματική ταλαιπωρία και το αλαλούμ (και βέβαια, το θέμα των τζαμπατζήδων «επισήμων» που προκαλούν την νοημοσύνη και αξιοπρέπειά μας - ή τουλάχιστον, αν δεν το έλυνε το θέμα, θα το έκανε λιγότερο εμφανές). Πόσο κοστίζει η εγκατάσταση πλαστικών καθισμάτων σαν και αυτές των γηπέδων σε ένα τέτοιο θέατρο; Δεν μπορώ να φανταστώ ότι το κόστος είναι απαγορευτικό. Δεν υπάρχουν λεφτά; Για τα γήπεδα όμως υπάρχουν! Για να μην πούμε πως τα εισιτήρια αυτά πρέπει να είναι διαθέσιμα στο Ίντερνετ, και ο καθένας/καθεμία να μπορεί να κατοχυρώνει τόσο καλύτερη θέση όσο νωρίτερα κλείνει εισιτήριο – γνωρίζοντας ανά πάσα στιγμή ότι δεν γίνονται παιχνίδια, πράγμα που θα προωθούσε την διαφάνεια.

Γιατί τα λέω όλα αυτά και γίνομαι γκρινιάρης; Η βραδιά ήταν πολύ ωραία και τα αρνητικά δεν αναιρούν τα θετικά. Αλλά και μια σχετικά εύκολη εγκατάσταση (επαρκείς και αριθμημένες θέσεις) θα άλλαζε πολύ τον χαρακτήρα της βραδιάς. Είπαμε, λαϊκή παράσταση, αλλά ο σεβασμός στον παππού Αριστοφάνη επιβάλλει να μην είναι και χύμα η οργάνωση και η όλη διαδικασία. Και κάτι τελευταίο: Παρά τις δυσκολίες της γλώσσας, τέτοιου είδους παραστάσεις θα μπορούσαν και πρέπει να αποτελούν και εξαγώγιμο είδος, αποτελώντας την αιχμή του δόρατος του πολιτιστικού τουρισμού (κ. Σπηλιωτόπουλε) και εξωστρεφούς πολιτισμού (κ. Λιάπη). Αλλά όλα αυτά προϋποθέτουν καλή οργάνωση και διαθεσιμότητα στο Δίκτυο. Έτσι όπως είναι τώρα...